તથાસ્તુ.

તથાસ્તુ.                                      પલ્લવી જીતેંદ્ર મિસ્ત્રી.

-ચાલ, મારી સાથે આવવા તૈયાર થઈ જા.

-હેં ? કોણ છો ? કોણ છો તમે ?

-મને ના ઓળખ્યો ? હું દેવદૂત.

-દેવદૂત ? વાહ ! તમારી ફોઈએ તમારું નામ તો સરસ મજાનું પાડ્યું છે,  દેવદૂત. પણ આપણે પહેલાં ક્યારેય મળ્યાં હોઈએ એવું મને યાદ નથી.

-યાદ ક્યાંથી હોય ? આપણે પહેલાં ક્યાંય મળ્યાં જ નથી.

-તો પછી આમ સાવ અચાનક, પરમિશન લીધા વગર, કોક અજાણ્યો માણસ મારા ઘરમાં ઘૂસી આવે તે મને પસંદ નથી.

-મારે કોઈ પણ જગ્યાએ જવા માટે પ્રભુ સિવાય કોઈની પણ પરમિશન લેવાની હોતી નથી.

-અચ્છા! પ્રભુ કોણ છે, તમારા બૉસ ?

-હા, પ્રભુ સૌ કોઈના બૉસ છે, એ સર્વશક્તિમાન છે, એ વિશ્વવિજેતા છે.

-તમને વિશેષણો સારા આવડે છે. ગુજરાતીમાં હાઈએસ્ટ માર્ક્સ આવ્યા હશે. પણ તમે નાટક મંડળીમાં શા માટે જોડાયા?

-હું કોઈ નાટક મંડળીમાં જોડાયો નથી.

તો ? કોઈ  ફેન્સી ડ્રેસ કોમ્પિટિશનમાં ભાગ લીધો છે?

-ના, ના, ના.

-તો પછી આવો વિચિત્ર અને હાસ્યાસ્પદ ડ્રેસ કેમ પહેર્યો છે ?

-આ અમારો ટ્રેડિશનલ ડ્રેસ છે.

-ઓહ! ઠીક છે. તમારુ અહીં આવવાનું પ્રયોજન શું છે?

-હું તારો જીવ લેવા આવ્યો છું.

-શું ??  પણ આ વિશ્વમાં લાખો અને કરોડો લોકો છે. એમાં મારો જ જીવ લેવા આવવાનું કંઈ સ્પેશિયલ કારણ ?

-તેં મને બોલાવ્યો એટલે હું આવ્યો.

- અમારે ત્યાં ‘અતિથિ દેવો ભવ!’ એવું કહેવાય છે, એટલે તમે આવ્યા તો ભલે આવ્યા ભાઈ. બેસો, બી કમ્ફર્ટેબલ. ચા- કોફી પીઓ. પણ  મેં તમને બોલાવ્યા એવું જુઠું બોલી ‘માન ન માન, મૈં તેરા મહેમાન’ જેવું કરવાની કંઈ જરૂર છે?

-હું કદી જુઠું બોલતો નથી. તેં પ્રાર્થના કરી હતી, ‘મંગળ મંદિર ખોલો દયામય, મંગળ મંદિર ખોલો.’  તે ભગવાને તારા માટે સ્વર્ગનાં મંગળ મંદિર ખોલ્યા છે.

-અરે! પણ એવી પ્રાર્થના તો હું ઘણા દિવસોથી, ના, ના, ઘણા મહિનાઓથી, સાચું કહું તો ઘણા વર્ષોથી કરતી આવી છું.

-તો માની લે કે તારી વર્ષોની તપશ્ચર્યા ફળી.

-તમે કહો એટલે મારે માની લેવાનું ? મારી પ્રાર્થનામાં તો મેં મંગળ મંદિર ખોલવા ઉપરાંત મારા પતિનું નોકરીમાં પ્રમોશન અને એક આલિશાન બંગલો,  મારાં બાળકોનું સારી કોલેજમાં એડમિશન, મારા ભાઈ માટે ઈમ્પોર્ટેડ કાર, મારા માટે ‘લતા મંગેશકર’ જેવો મધ મીઠો અવાજ  અને ‘ડી-બિયર્સ’ નો (સાચા હીરાનો) હાર અને એવું એવું બીજું ઘણું બધું માંગેલું. ત્યારે નહીં ને આજે જ મારી પ્રાર્થના સ્વીકારવાનું કંઈ કારણ ?

-કારણ બારણ તો પ્રભુ જાણે, હું તો ચિઠ્ઠીનો ચાકર. પ્રભુએ તો ક્યારનું કહ્યું હતું પણ હું ઘણા દિવસથી બહુ કામમાં હતો,  હવે જરા નવરો પડ્યો એટલે...

-પણ તમે નવરા પડ્યા જ શા માટે? પેલી કહેવત તમે નથી સાંભળી, ‘નવરો બેઠો નખ્ખોદ વાળે?’

-એટલે શું?

-એટલે કે તમે પાછા જાવ અને કોઈ સારા કામમાં લાગી જાવ.

-એ ન બને. મારાથી કોઈ જીવને લીધા વિના એમ ખાલી હાથે પાછા ન જવાય, પ્રભુ મને વઢે.

-એમ વાત છે? તો પછી એક કામ કરો, પારકા (પ્રજાના એટલે કે અમારા) પૈસે લહેર કરતા કોઈ રાજકારણી નો જીવ લેતા જાવ.

-ના, બાબા ના. એકવાર મેં એવું કરેલું. તો પ્રભુએ કહ્યું, ‘આ ભ્રષ્ટાચારી ને ક્યાંથી ઉપાડી લાવ્યો? તારી તે કંઈ ચોઈસ છે ? વેરી પુઅર. એટલે આ વખતે કોક સારા જીવને જ ઉપાડી જવાનું મેં નક્કી કર્યું છે.

-મને ‘સારો જીવ’  ગણવા બદલ થેંક્યુ દેવદૂતજી. પણ મારાં છોકરાંઓને હજી ‘મા’ ની એટલે કે મારી જરૂરત છે.

-એવું તું માને છે. છતાંય...સંતોષ ખાતર તું એમને પૂછી શકે છે.

-જીગર- સાકેત, હું દેવદૂત સાથે જાઉં?

-મમ્મી, તારી કાર તો રિપેરમાં આપી છે, ને? મારું કાયનેટીક જોઈએ તો લઈ જા.

-બેટા, હું જ્યાં જઈ રહી છું ત્યાં કાર કે સ્કુટર એલાઉડ નથી.

-તો? વોકી – ટોકી જઈશ? તું થાકી જશે.

-તારી વાત તો સાચી છે બેટા. પણ આ તો જવું પડે એમ જ છે, એટલે...

-જેમ નવા વર્ષના દિવસે અમારે તારી સાથે આપણા સગાં –વહાલાંઓના ઘરે આવવું પડે છે, એમ?  

-એમ માની લો.

-ઓકે. તો જા, બીજુ શું?

-તમને બન્નેને મારા વગર ગમશે?

-ગમશે તો નહીં, પણ ચલાવી લઈશું. ટેક કેર ઓફ યોરસેલ્ફ મોમ.

                   *   *   *   *   *  

દેવદૂત: બસ, સાંભળી લીધું? ચાલ હવે તૈયાર થઈ જા.

હું: પણ મારા પતિને એક પત્નીની (મારી) જરૂર છે.

દેવદૂત: ઓહ! આ કાળા માથાનો માનવી! જીવતે જીવ ભ્રમણામાંથી ક્યારેય બહાર નહીં આવે. ઠીક જા, તારા પતિને પૂછી લે.

હું: આભાર દેવદૂતજી.

-કહું છું, સાંભળો છો?

-ના, અત્યારે હું અગત્યના ન્યૂઝ વાંચી રહ્યો છું, જે કંઈ કહેવું હોય તે રાત્રે કહેજે.

-પણ રાત્રે હું નહીં હોઉં. અને મારે જે વાત કહેવી છે તે અરજન્ટ અને ઈમ્પોરટન્ટ છે.

-તારે પિયર જવા પરમિશન જોઈએ છે? જા, આપી. બાળકોની ચિંતા ન કરતી.

-હું પિયર નથી જતી, ઉપર..ભગવાનના ઘરે જાઉં છું.

-ઉપર તો જમુકાકા રહે છે, ભગવાન તો ત્રીજે ઘરે રહે છે.

-મજાક ના કરો, હું સ્વર્ગમાં જાઉં છું.

-તું અને સ્વર્ગમાં ? મજાક તો તું કરી રહી છે.

-સાચુ કહું છું, મને લેવા દેવદૂત આવ્યા છે.

-અરે વાહ! તું રોજ ગાતી હતી ને..’મંગળ મંદિર ખોલો, દયામય...’, ભગવાને તો ખરેખર તારી પ્રાર્થના સાંભળી લીધી.

-એટલે? હું મરી જાઉં તો તમને બહુ ગમે, ખરું ને?

-એવું તો મારાથી કેમ કહેવાય? પણ તને સ્વર્ગ મળતું હોય તો એમાં રુકાવટ ઊભી કરું એવો સ્વાર્થી તો હું નથી જ.

-જોઈ લીધો તમારો પ્રેમ! અમસ્તા જ કહેતા હતા, ‘હું તારા વગર જીવી જ ના શકું.’

-અરે હોય કંઈ? તારા વગર મને ટુથપેસ્ટ, કાંસકો, ટુવાલ, દાઢીનો સામાન, કપડાં, બૂટ, હાથરૂમાલ, ઘડિયાળ કોણ શોધી આપે?

-અચ્છા? જો એવું જ હોય તો તમે આ દેવદૂતને સમજાવીને પાછો વાળો તો ખરા.

--હું તે કંઈ ‘સત્યવાન’છું કે ‘સાવિત્રી’ ને લેવા આવેલા યમદૂતને પાછો વાળું? કોઈના કામમાં દખલગીરી કરવી સારી નહીં. એમાં ય ભગવાનના કામમં તો દખલગીરી કરાય જ નહીં, પાપ લાગે.

-સારું, ન કરતાં દખલગીરી. મને મરવા દો.

-અરે, અરે! હું તો મજાક કરતો હતો. મારી હિંમત છે કે તું કંઈ કહે અને હું ના પાડું?

-તો પછી ના પાડો આને.

-ભલે, જેવી તારી મરજી. ભાઈ દેવદૂત, આને લઈ જવી રહેવાદે.

-શા માટે?

-તું પરણેલો છે?

-ના.

-બસ, તો પછી. તને ખબર નહીં હોય સ્ત્રીને સાથે લઈ જવી કેટલું ડેંજરસ કામ છે.  મુજ અનુભવીની સલાહ માન અને આને અહીં જ છોડીને જા.

તથાસ્તુ!!!