ટેમ્પરરી ટીચર.

ટેમ્પરરી ટીચર.      પલ્લવી જીતેન્દ્ર મિસ્ત્રી.

થોડા દિવસ પહેલાં જ ન્યુઝ પેપરમાં વાંચ્યું, ‘સ્કુલમાં ટીચર્સના અભાવે અભ્યાસ ક્રમ પૂરો ન કરી શકાતા વિધાર્થીઓની પરીક્ષા લંબાવાઈ.’ એ વાંચીને મને મારી એક જૂની વાત યાદ આવી ગઈ.

૧૯૯૨ ની સાલની આ વાત છે. હું ત્રીજા  ધોરણમાં ભણતા મારા નાના દીકરા સાકેતને પૂછું છું :

-સાકેત, આજે તારા મેથ્સના ટીચર સ્કુલમાં નહોતા આવ્યા ?

-ના, નહોતા આવ્યા, મમ્મી. એ હોમવર્ક કરતા કરતા જવાબ આપે છે.

-તું ગઈકાલે જે હોમવર્ક કરીને ગયેલો તે તારા ક્લાસના મોનીટરે ચેક કર્યું હતું ?

-ના મમ્મી, કાલે  મોનીટર નહોતો આવ્યો.

-જો ને કેટલી બધી ભૂલો છે. ૭ ગુણીયા ૮ = ૫૪, ૯ ગુણીયા ૫ =  ૩૬, ૧૫ +૫ +૫ =૨૮ લખ્યું છે, છતાં બધું સાચું આપ્યું છે, આવું  કેમ ?

-મમ્મી, એ અમારાં નવા ટીચરે તપાસ્યું છે.

-તમારા જુના ટીચર ક્યાં ગયા છે ?

-એમને પગમાં ફ્રેકચર થયું છે, એટલે સ્કુલે નથી આવતાં.

-પણ આવું તમે લોકો ખોટું ખોટું શીખશો તો સાચા દાખલા કેવી રીતે આવડશે ?

-મમ્મી, ડોન્ટ વરી, મને ખબર છે કે -   ૭ ગુણીયા ૮ = ૫૬, ૯ ગુણીયા ૫ =  ૪૫ અને  ૧૫ +૫ +૫ =૨૫ થાય છે.

-સાચું આવડતું હોય તો પછી જાણી જોઇને ખોટું લખવાનું કારણ શું ?

-કારણ તો... એ તો છે ને મમ્મી...એ તો... તું મને મારશે તો નહીં ને ?

-હું તને નહીં મારું, સાચું બોલ જોઈએ.

-મમ્મી, અમે ખોટું લખીએ એટલે મોનીટરને ચેક કરીને કરેક્ટ કરતાં વાર લાગે ને.

-પણ એમાં તમને શું ફાયદો ?

-અમને વધારે સમય કોમિક્સ વાંચવા મળે ને ?

-ઓહ ! તો તારા ટીચર શું કરે ?

-એ તો સ્વેટર ગૂંથે અથવા લેટર લખે કે પછી ઊંઘી જાય.

-તો પછી તમને ભણાવે ક્યારે ?

-જ્યારે એમને બીજું કોઈ કામ ન હોય ત્યારે.

-માય ગોડ ! ઇટ્સ ટેરીફિક.

હજી તો હું ભગવાનને યાદ કરતી હતી ત્યાં જ ફોનની રીંગ વાગી.

-હલ્લો, હું રીના, અખિલ (સાકેતનો ફ્રેન્ડ) ની મમ્મી બોલું છું.

-બોલો, રીનાબેન, હું પલ્લવી (સાકેતની મમ્મી) બોલું છું.

-આ બધું શું ચાલી રહ્યું છે ?

-તમે શાની – અનામત આંદોલનની વાત કરી રહ્યા છો ? જનરલી તો એ માર્ચ – અપ્રીલમાં – પરીક્ષા શરુ થવાની હોય ત્યારે, આ આંદોલન શરુ થાય છે, પણ આ વખતે જરા વહેલું શરુ થઇ ગયું નહીં ?

-લ્યો, તમને વળી અત્યારે અનામત ક્યાંથી યાદ આવ્યું ?

-ત્યારે ? તમે અયોધ્યાકાંડ ની વાત કરો છો ? જવા દો ને રીનાબેન, આ બધામાં પડવા જેવું નથી. એના કરતા ઘરમાં બેસીને બે ચાર ‘રામનામ’ ની માળા જપી લેવી સારી. હવે તો સ્વયં રામ પણ અવતાર લઈને આવે તો આ બધું જોઇને મૂંઝાઈને પાછા જતા રહે, શું કહો છો ?

-તમે તો અયોધ્યાનો અધ્યાય માંડીને બેઠા, અને હું બાળકોના  ટીચરની વાત કહી રહી છું.

-શું થયું ટીચરોનું ? એમણે હડતાળ પાડી ?

-પાડી હોત તો સારું થાત, આપણા છોકરાઓ ખોટું શિક્ષણ મેળવવામાંથી તો ઉગરી ગયા હોત. છેલ્લા એક અઠવાડીયાથી અખિલની નોટ એના ટીચરે સાચી રીતે તપાસી નથી. ભૂલને પણ સાચી આપી દે છે. આવું જો લાંબા સમય સુધી ચાલશે તો આપણા બાળકોનું ભવિષ્ય શું ?

-અહીં તો વર્તમાનના ઠેકાણા નથી અને તમે ભવિષ્યમાં પહોંચી ગયા ?

-આપણા છોકરાને સ્કુલમાં એડમિશન આપવાનું હોય ત્યારે તો મેડમ પ્રિન્સીપાલ હજાર સવાલો પૂછશે, ‘વોટ્સ યોર નેમ ? વોટ્સ યોર ફાધર’સ નેમ ? વિચ કલર ડુ યુ લાઈક મોસ્ટ ? વોટ્સ યોર હોબી ?’ ધૂળ અને પથરા ! આટલા ટીચુકડા ત્રણ વર્ષના છોકરાને એની હોબી પૂછે છે, માય ફૂટ !

-અરે, અરે ! તમે તો બહુ ગુસ્સે થઇ ગયા, પ્લીઝ રીલેક્સ !

- રીલેક્સ કેવી રીતે થવાય ? અનામતના નામે બેકવર્ડ ક્લાસના યુઝ્લેસ ટીચર્સને દાખલ કર્યા છે. ‘છ’  ના બદલે ‘સ’ બોલે છે. ‘તમારો સોકરો કયા ક્લાસમાં સે ?’ બીજા જે બે –ચાર સારા ટીચર્સ છે, એમને કહીએ તો કહેશે, ‘અખિલને અમારું ટ્યુશન રખાવી દો, પાસ કરવાની જવાબદારી અમારી.’

-તમારી વાત સાંભળીને મને એક મજાની જોક યાદ આવી, સાંભળો –

પ્રાયમરી સ્કુલના બે ટીચર પ્રખ્યાત ઉદ્યોગપતિ બિરલાના મકાન પાસેથી પસાર થતા હતા. ત્યારે એકે કહ્યું:

-આ બિરલાની ફેક્ટરી મને મળી જાય તો હું એના કરતા વધારે કમાઉં.

-ફેંકમફેંક ન કર, યાર. તું એનાથી વધારે કઈ રીતે કમાય ? 

-કેમ, ફેક્ટરી ઉપરાંત હું ટ્યુશન કરું તેની આવક થાય કે નહીં ?

-તમે ખરા છો, પલ્લવીબેન. આવી પરિસ્થિતિમાં તમને જોક સુઝે છે ?

-ત્યારે બીજું કરી પણ શું શકાય ?

-મેડમને મળીને વાત કરી શકાય.

-કરી શકાય. પણ અસલમાં વાત એવી છે કે, સ્કુલના એક ટીચર ડીલીવરી માટે ગયા છે, અને બીજા એક ટીચરને પગે ફ્રેકચર થયું છે. એમની જગ્યાએ નવા બે ટેમ્પરરી ટીચર આવ્યા છે તેમાંથી એક પ્રિન્સીપાલ મેડમના ભત્રીજી અને બીજા કઝીન છે.

-ઓહ  ગોડ ! શું કરવું આ ટેમ્પરરી  ટીચર્સ નું ?