વિજયી ભવ!

વિજયી ભવ!         પલ્લવી જીતેંદ્ર મિસ્ત્રી.

‘હે ભગવાન !’     

‘બોલ વત્સ, મને કેમ યાદ કર્યો ?’ 

 ‘તમે કંઈ ભગવાન છો ?’    

‘હાસ્તો. આપણા શાસ્ત્રમાં કહ્યું છે ને કે – ‘પતિ પરમેશ્વર’  

 ‘એવું વળી કયા શાસ્ત્રમાં કહ્યું છે ?’   

 ‘એ જાણીને તુ શું કરીશ ? પણ મને એ તો કહે,  તેં નિશ્વાસ નાંખીને ભગવાનને કેમ યાદ કર્યા ?’ 

 ‘જુઓને, હજી તો ઝીણી ઝરમરમાં, એટલે કે  પહેલા વરસાદમાં જ આપણા ઘરમાં દાદર અને માળિયા ઉપરથી પાણી ઝરવા માંડ્યું, ભીંતેથી રંગના પોપડા ખરવા માંડ્યા.’

‘અચ્છા! એટલા ખાતર તેં ભગવાનને યાદ કર્યા ? પણ તને  ખ્યાલ ન હોય તો હું કહું કે આ બીલ્ડિંગ ભગવાને નથી બાંધ્યું.’   

 ‘હા, એ તો મને ખબર છે.’    

‘તો પછી એ માટે બીલ્ડિંગ કોન્ટ્રાક્ટરને યાદ કરવાને બદલે ભગવાનને કેમ યાદ કર્યા ?’   

 ‘વરસાદ તો ભગવાને જ મોકલ્યો ને ? બધે પાણી પાણી થઈ ગયું.’ 

 ‘કહેવાય છે ને કે – ‘વહુ અને વરસાદ ને જશ નહીં.’  ન આવે તો પણ ફરિયાદ અને આવે તો પણ ફરિયાદ. પણ તુ ચિંતા ન કર, વરસાદ બંધ થશે એટલે પાછું બધું યથાવત થઈ જશે.’

‘તમારી વાત એકદમ બરાબર છે, પણ હજી તો વરસાદની સીઝન હમણાં જ ચાલુ જ થઈ છે. આખા ચોમાસા દરમ્યાન આવું જ ચલાવવાનું ?’  

 ‘છૂટકો છે કંઈ ?’ 

 ‘ધ્યાનથી જોશો તો ખ્યાલ આવશે કે હવે તો ડ્રોઇંગ રૂમનો માર્બલ પણ બેસવા માંડ્યો છે.’

 ‘એમાં એનો બિચારાનો પણ શું વાંક ? ખાસા દસ વર્ષ એ ઊભો રહ્યો, હવે તો એ થાકીને બેસે કે નહીં ?’ 

  ‘તમને તો ભાઈસા’બ દરેક વાતમાં મજાક જ સૂઝે છે, ક્યારેક તો સીરીયસ થશો કે નહીં ?’ 

‘ના ભાઈ ના,  જિંદગીમાં એકવાર સીરીયસ થયો તેની સજા આજ સુધી ભોગવી રહ્યો છું.’   

‘તમે શેની વાત કરી રહ્યા છો, મને તો કંઈ પણ સમજાતું નથી. જરા ફોડ પાડશો કે ?’

 ‘અરે, લગ્ન કરવાના નિર્ણયને સીરીયસલી લીધો તેની વાત કરું છું, એની સજા આજે પણ ભોગવી રહ્યો છું કે નહીં ?’ 

 ‘અચ્છા ? તો આપણા  લગ્ન હવે તમને સજા લાગે છે ? પણ અત્યારે લગ્નદિવસ ક્યાંથી યાદ આવ્યો ?’

 ‘એ દિવસ કંઈ ભૂલાય ? કેટલીક ભૂલો જિંદગીભર યાદ રહી જાય એવી હોય છે.’

‘તો તમે કર્યા કરો યાદ, હું તો જાઉં છું, મારે ઘણા કામો કરવાના હજી બાકી છે.’   

‘અરે! હું તો મજાક કરતો હતો, બોલ, શું કહેવું છે તારે ?’

 ‘જુવોને દસ વર્ષમાં તો ઘરની કેવી દશા થઈ ગઈ છે, જોઈ જોઈને જીવ બળે છે મારો તો.’   

‘એમ અમસ્તો અમસ્તો જીવ ન બાળ. સમય સમયનું કામ તો કરે જ ને ?’   

‘પણ આપણે પણ આપણું કામ કરવું જોઈએ કે નહીં ?’   

 ‘જો, છોકરાંઓ છોકરાંઓનું કામ કરે છે, ભણવા જાય છે, રમવા જાય છે. હું પણ મારું કામ કરું જ છું, રવિવાર સિવાય રોજ ઓફિસે જાઉં છું. અને  I think તું પણ તારું કામ કરે જ છે, ઘર સંભાળે છે, હાસ્યલેખો લખે છે.’

‘એ તો ઠીક, પણ આ ઘર પણ રીપેર કરાવવું જોઇએ કે નહીં ? એ પણ તો એક કામ જ છે ને ? અને તમારે ઘર નહીં જ રીપેર કરાવવું હોય તો પછી નવું ઘર લો.’  

‘નવું ઘર ? આ ઘરની લોન તો હજી હમણા માંડ માંડ પતી છે. અને દસ વર્ષમાં તે વળી કોઈ ઘર બદલતું હશે ?’    

 ‘કેમ નહીં બદલે ? અરે ઘર તો શું, માણસ ધારે તો વર પણ બદલી નાંખે.’

‘આહા ! એ વાત તેં બરાબર કરી. બોલ, તારે બદલવો છે વર ?’

‘ના રે, એવું કરું તો મારે તો તમારા પર કરેલી બધી મહેનત નકામી જાય. અત્યારે તો માત્ર ઘર બદલવાથી જ ચાલશે.’

‘જો ઘર બદલવાની વાતથી મને એક જોક યાદ આવ્યો:’ પતિ : પણ તારી પાસે પૂરા બે કબાટો ભરીને સાડીઓ તો પડી છે, છતાં તું નવી સાડીઓ કેમ માંગી રહી છે ?  પત્ની: એ બધી જ સાડીઓ મારી તમામ પડોશણો જોઈ ચૂકી છે એટલે મારે નવી સાડીઓ જોઈએ છે.   પતિ : મને લાગે છે કે હવે નવી સાડીઓ ખરીદવા કરતાં આપણે નવા ઘરે રહેવા જવું વધારે સારું પડશે. તું ત્યાં નવા પડોશીઓને તારી આ બધી જ સાડીઓ સમયાનુસાર બતાવી શકશે.

‘મેં તમને માત્ર નવું ઘર લેવાનું કહ્યું છે, શહેર બદલવાનું તો નથી કહ્યું ને ?’

‘એ વાત સાચી, પણ બે દિવસ પહેલાં તું જ તો અમદાવાદ છોડીને સુરત રહેવા જવાનું કહેતી હતી.’

‘પણ તમે ક્યાં મારી વાત માનો એવા છો ? માની જાઓ તો મારા ભાઈને લખું, કે એ લોકો રહે છે એ એરિયામા આપણા માટે કોઈ સારું ઘર લઈ રાખે.’

‘સુરત માં એક સરસ જગ્યા વેચવાની છે એવી જાહેરાત આજના પેપરમાં જ મેં વાંચી.

‘અરે વાહ! તો પછી કહેતા કેમ નથી ? બહુ મીંઢા છો તમે તો. કઈ જગ્યા વેચવાની છે ? કેટલામાં ? ક્યાં એરિયામાં ?’ 

‘સુરતની ‘સેંટ્રલ જેલ’ વેચવાની છે, બાવીસ હજાર ચોરસ મીટરની જગ્યા, બસ્સો જણ રહી શકે એવું મકાન, ૪૫ કરોડ રૂપિયામાં. બોલ, છે વિચાર ખરીદવાનો ?’

‘વાત કરવામાં બહુ ઉસ્તાદ છો તમે. કોઈ પણ પ્રસ્તાવને ઉડાડી મૂકવામાં તમને કોઈ ન પહોંચી શકે.’

‘હા, માત્ર મારા લગ્નના પ્રસ્તાવને ઉડાડી મૂકવામાં જ હું ચૂકી ગયેલો’

‘ભૂલ કરી તો ભોગવો હવે એની સજા.’ 

‘છૂટકો છે કઈ ? અરે પણ તું ક્યાં ચાલી ?’

‘બીલ્ડિંગ કોન્ટ્રાક્ટરને ફોન કરવા. નવું મકાન તો આવવાનું નથી, તો આને તો રીપેર કરાવીએ.’

‘હવે તેં બરાબર વાત કરી, જા વત્સ. જા. વિજયી ભવ!’