ટેલીફોન મેનર્સ પલ્લવી જીતેન્દ્ર મિસ્ત્રી.
પ્રિય વાચકમિત્રો,
આખાય વિશ્વમાં ગુજરાતનું અને તેમાંય અમદાવાદનું કલ્ચર કંઈક અનોખું જ છે. એમાં પણ
જેમની પાસે પોતાની માલિકીનો ટેલિફોન હોય એવા અમદાવાદીની પર્સનાલિટીની તો વાત જ
કંઈક નિરાળી હોય છે. એમની ટેલીફોન - મેનર્સ રમૂજી અને મનોરંજક હોય છે. રજાના દિવસે
બપોરે ૧૨ થી ૩ ની વચ્ચે ફોન કરીને પૂછશે, ‘મેં આપણી ઊંઘમાં ખલેલ તો નથી પહોચાડી ને
?’ ‘ અથવા ‘આપના આરામના સમયમાં મેં
વિક્ષેપ તો નથી પાડ્યોને ?’ આમ અમદાવાદી પાછો વિવેકી ઘણો. સવારે કામની વ્યસ્તતાના સમયે જ એ
ફોન કરીને તમારી પાસે અમુકતમુક ત્રાહિત વ્યક્તિનો ટેલિફોન નંબર માંગશે અથવા
સોસાયટીમાંથી કોઈ ભાઈને ફોન પર બોલાવી લાવવા કહેશે. ઘણાને ટેલિફોન પર : ‘હું કોણ
છું, મને ન ઓળખ્યો ?’ જેવો કોયડો પૂછવાની ઘણી મજા આવે છે. તમે એના પર ગમે તેટલા ચિઢાઓ તો પણ ક્યાં ફટકારી શકવાના છો ?
અમદાવાદી સંસ્કૃતિ પર વધુ પ્રકાશ ફેંકવા બે-ત્રણ કિસ્સાઓનો ઉલ્લેખ કરું છું...
(૧)
‘હલ્લો, હલ્લો, નથી ?’
‘ના રે ના, બે દિવસ પહેલાં પિક્ચર જોવાના પૈસા લઈને ગયો એ ગયો, ત્યારનું
મોં જ કોણે દેખાડ્યું છે ? સાવ રખડેલ થઈ ગયો છે.’
‘હેં ? કોણ ?’
‘અમારો રામો વળી.’
‘પણ હું તમારા રામનું નથી પૂછતો.’
‘લો કરો વાત, સવારથી સાત ફોન આવ્યા એમાં તમારો જ ફોન એવો છે કે તમે
રામાનું નથી પૂછતા. તમે કોનું પૂછો છો ?’
‘ભાઈ નથી ?’
‘છે ને. ભાઈ તો છે જ.’
‘તો બલાવો ને.’
‘કોને ? ભાઈને ?’
‘ત્યારે બીજા કોને વળી ?’
‘તેઓ ના આવી શકે.’
કેમ, માંદા છે ?’
‘માંદા પડે એમના દુશ્મન. મારા ભાઈ તો સાજા જ છે. પણ વાત શું છે કે તેઓ
સુરત રહે છે અને કામ વગર આટલે લાંબે અમદાવાદ ન આવી શકે.
’હું તમારા ભાઈની વાત નથી કરતો.’
‘ત્યારે તમારા ભાઈની વાત કરો છો ? ઘેરથી કહ્યા વિના જતા રહ્યા છે ?
પોલીસમાં ફરિયાદ નોંધાવી ?’
‘હું મારા કે તમારા ભાઈની વાત નથી કરતો. મિતેશભાઈ – તમારા હસબન્ડની વાત
કરું છું.’
‘તો પહેલેથી એમ કહેતાં શું થાય છે ? ક્યારના ભાઈ ભાઈ કરો છો !’
‘મને એમ કે તમે સાનમાં સમજી જશો.’
‘ધડ-માથા વિનાની વાત સાનમાં કોણ સમજી શકે ? એની વે, એ તો ગયા છે.’
‘બહારગામ ગયા છે ?’
‘ના, સૂઈ ગયા છે. ‘હોય’ તો ઉઠાડું.’
‘શું ? શું હોય તો ?’
‘અરજન્ટ કામ હોય તો ઉઠાડું નહીં તો અડધો કલાક...’
‘શું ?’
‘સાનમાં ન સમજ્યા ? અડધો કલાક પછી ફોન કરજો, આવજો.’
(૨)
‘હલ્લો, હલ્લો, ક્યાંથી ?’
‘શું ક્યાંથી ?’
‘ક્યાંથી બોલો છો ?’
‘અમદાવાદથી.’
‘તે હું વળી કયો અમેરિકાથી બોલું છું ?’
‘હું મારા ઘરમાંથી જ બોલું છું.’
‘એ તો મૂર્ખાને ખબર પડે.’
‘તમને ખબર પડી ગઈ ને ? તો હવે ન ખબર પડે એ વાત પૂછો.’
‘કેમ ભાભી, ઓળખાણ ન પડી ?’
‘અરે હોય, આવા સવાલો (વાહિયાત સવાલો) તમારા સિવાય (મૂરખના સરદાર સિવાય)
કોણ પૂછે ?’
‘તો પછી આપોને.’
‘શું આપું ?’
‘ફોન વળી, બીજું શું ?’
‘તમારે ફોન જોઈએ છે ? તો ટેલિફોન ખાતામાં અરજી કરો.’
‘ઓહ ! અમિતભાઇને ફોન આપો.’
‘એ તો ઘરે નથી. કામના દિવસે બપોરે ૧૨ થી ૩ માં એ ઘર ક્યાંથી હોય ?’
‘તો પછી ક્યારના કહેતાં કેમ નથી ?’
‘તમે ક્યારના પૂછતા કેમ નથી ? બોલો, બીજું કંઈ મારે કહેવાનું એટલે કે
તમારે પૂછવાનું છે ?’
‘ના, અમિતભાઈ આવે એટલે મને ફોન કરાવજો.’
‘ભલે.’
(૩)
‘હલ્લો, હલ્લો...’
‘હલ્લો, કોણ બોલો છો ?’
‘મને ન ઓળખ્યો ભાભી ?’
‘હજી હું મને જ નથી ઓળખી શકી ત્યાં ...કોણ બોલો છો ?’
‘બસ, એટલી વારમાં ભૂલી ગયાં ને ?’
‘અરે, પણ મેં તમને યાદ જ ક્યારે કર્યા હતા કે...’
‘તો પછી કહો જોઉં, હું કોણ બોલું છું ?’
(‘મૂર્ખ, બબૂચક, ડફોળ...) પણ એ હું કેમ કહી શકું ?’
‘યાદ કરો, યાદ કરો...’
‘એ હા, યાદ આવ્યું.’
‘આવ્યું ને ? વાહ, કહો જોઉં.’
‘મને યાદ આવ્યું કે ગેસ પર દૂધ ગરમ કરવા મૂક્યું છે તે ઉભરાઈ જશે, ફોન
મૂકી દઉં ?’
‘એ ના, ના, તમે ગેસ બંધ કરીને આવો, હું ચાલુ રાખું છું.’
‘હલ્લો, અરે, હજી ફોન ચાલુ છે ? (૫ મિનિટ લગાડી તો ય ?)’
‘હં, હવે બોલો, હું કોણ છું ?’
‘એમ કરો ને, તમે કાલે ફોન કરજો. હું યાદ કરી રાખીશ.’
‘ભાભી, હું અમુલખભાઈ, હવે ઓળખ્યો ?’
‘કેમ નહીં ? ગયા અઠવાડિયે જ તો તમે ૫૦૦૦ રૂપિયા ઉધાર લઇ ગયેલા, તે જ ને
?’
‘હેં, હા, હા, ચાલ્યા કરે એ તો. આપણા ઘેર ક્યારે આવો છો ?’
‘આપણા ઘેર ?’
‘એટલે અમારા ઘરે ભા..ભી, બોલો, ક્યારે આવો છો ?’
‘કંઈ નક્કી નથી કર્યું.’
‘તમે રહ્યા મોટા માણસ. અમારા જેવા નાના માણસના ઘરે ક્યાંથી આવો, હેં ?’
‘એવું નથી, અમુલખભાઈ, હમણાંના તો ઘણા વખતથી અમે કોઈ મોટા માણસના ઘરે પણ
નથી ગયા. ફુરસદ જ નથી.’
‘એમ બોલોને યાર, એવું હોય તો અમે તમારે ઘેર આવીએ.’
‘કેમ ? (બીજા રૂપિયા ઉધાર જોઈએ છે ?) કેમ ?’
‘તમે ય શું ભાભી ? એમ ને એમ ન અવાય ?’
‘એ તો તમે ઘણી વાર આવો જ છો ને ?’
‘અરે ! તમે બોલાવો અને અમે ન આવીએ એવું તે બંને ?’
‘એમ તો અમે ન બોલાવીએ ને તમે આવો એવું પણ બંને ને ?’
‘હેં ? શું કહ્યું ?’
‘કંઈ નહીં.’
‘તો પછી એકાદ-બે દિવસમાં - ગુરુવારે મળીએ.’
‘નહીં ચાલે ?’
‘શું કહ્યું ?’
‘કંઈ નહીં, મજામાં છો ને એમ પૂછ્યું.’
‘હા, હા, સંદીપભાઈ મજામાં કે ?’
‘ગુરુવાર સુધી તો ખરા જ.’
‘ઠીક ત્યારે, એમને મારી યાદ આપજો.’
‘ભલે.’ (પણ તમારી યાદ એમને આપું છું ત્યારે તેઓ ગુસ્સે થઈને કહે છે,
‘એ બબૂચક, ઉધારચંદ, ગુંદરિયાને યાદ કરીને મારો દિવસ ન બગાડ.)
No comments:
Post a Comment