Wednesday 21 March 2018

ફિલમ: એડમિશનની.


ફિલમ: એડમિશનની.           પલ્લવી જીતેંદ્ર  મિસ્ત્રી.

-હલ્લો, આશિષ?
-હા પ્રણવ, બોલ શું કહે છે?
-આજે ૨.૩૦ વાગ્યે રૂપમ થીયેટર આગળ આપણા કાયમના અડ્ડે, એટલે કે આપણી ફીક્સ જગ્યાએ પહોંચી જજે,  ફિલ્મ જોવા જઈશું.
-કોણ કોણ આવવાનું છે?
-રાજેશ, તન્મય, અલ્પેશ, મનન, પ્રમોદ, અરુણ, હું અને તું.
-અરે વાહ! આપણી આખી ગેંગ જ આવી રહી છે ને કંઈ.
-એક્ઝામ  પછી તો જલસા જ કરવાના હોય ને? ફિલ્મ જોઇને પછી રિવરફ્રન્ટ પર ફરવા જઈશું અને પછી ત્યાંથી હેવમોરમાં ડીનર. તું દર વખતની જેમ મોડું ન કરતો, ટાઇમસર આવી જજે.
-મારાથી નહીં અવાય, યાર. સોરી.
-શું? તારાથી નહીં અવાય? પણ કેમ? તું-આશિષ-તું,  ફિલ્મ જોવા આવવાની ના પાડે છે? આજે સૂર્ય પૂર્વ ને બદલે પશ્ચિમમાં ઊગ્યો કે શું?
-સૂરજની વાત છોડ, એને ઊગવું જ્યાંથી હોય ત્યાંથી ઊગે, અને જ્યાંથી આથમવું હોય ત્યાંથી આથમે, પણ અહીં તો હું જ આથમી રહ્યો છું.
-કંઇ સમજાય એવું તો બોલ, યાર. એવી તો શું વાત બની કે તું ફિલ્મ જોવા આવવાની ના પાડી રહ્યો છે?
-અરે યાર, અહીં તો મારી જ ફિલમ ઊતરી રહી છે.
-હવે તું સીધે સીધું કહેશે કે વાત શું છે?
-આ એડમિશનની રામાયણ. આજે મારે મારા કાકા સાથે એક સ્કુલમાં એડમિશન માટે જવાનું છે.
-અરે, હજી તારા એડમિશનનું પત્યું નથી? ઓલમોસ્ટ બધી સ્કુલો તો ચાલુ થઈ ગઈ.
-મને તો બધી જ સ્કુલોને તોપગોળા થી ઊડાવી દેવાનું મન થાય છે.
-ઓ દુર્વાસાજી! તમારા ક્રોધને શાંત કરો. અને વિગતવાર કહે કે વાત શું છે?
-અરે યાર, દસ દિવસથી હું અને મારા પપ્પા, આ સ્કુલથી પેલી સ્કુલ, એડમિશન માટે ધક્કા ખાઇએ છીએ. પપ્પાની કેટલી રજાઓ પડી, એમના બોસ બગડ્યા અને અલ્ટીમેટમ આપ્યું. આજે હવે મારી સાથે મારા કાકા આવવાના છે. ૮૦ ટકાએ કોઈ સારી સ્કુલમાં એડમિશન મળતું નથી, હદ થઈ ગઈને યાર.
-મારી વાત સાંભળ આશિષ, કોઇ સારી સ્કુલમાં એડમિશન ન મળે તો કોઇ પણ,  રેંજી-પેંજી સ્કુલમાં, જેમાં મળે એમાં એડમિશન લઈ લે. પછી કોઇ સારા સરનું પ્રાઈવેટ ટ્યુશન રાખી લેવાનું. અગિયારમામાં તો કોઈ પણ સર ચાલે. પછી બારમામાં કોઇ  સારા ક્લાસમાં ભણીને સારા ટકા લાવીએ,એટલે સારી કોલેજમાં એડમિશન મળી જાય, ખરું ને?
-પ્રણવ,  અત્યારે જે હાલત છે, તે જ બે વર્ષ પછી પણ હશે, ફરક એટલો કે અત્યારે સ્કુલોના ધક્કા ખાઇએ છીએ, ત્યારે કોલેજોના ધક્કા ખાવાના થશે. યાર, રેંજી-પેંજી સ્કુલો વાળાના તેવર પણ આસમાને ચઢી ગયા છે. રોજ કલાક- બે કલાક બેસાડી રાખે છે, અને પછી આપણો  વારો આવે ત્યારે કહે છે, કાલે તપાસ કરજો. આપણને તો એમ જ ફીલ થાય કે, આપણે ભિખારી છીયે અને સ્કુલવાળા કહે છે, અહીં જગ્યા નથી- આગળ જાવ. અલ્લાકે નામ પે દે દે બાબા જેવી સ્થિતિ છે. મને તો એટલો બધો ગુસ્સો આવે છે ને કે-
-પણ એમની પાસે સીટ હોય ૨૦૦, અને અરજી આવી હોય ૧૦૦૦, સ્કુલવાળાય બિચારા શું કરે?
-બિચારા? તું હજી એમને ઓળખતો નથી.બધા ડામીસ – ૪૨૦ ભેગા થયા છે. આગળ આપણને એંસી ટકાવાળાને કહે, સીટ નથી  અને પાછળથી પચાસ ટકાવાળાને સીટ આપી દે.
-એ લોકો એવું શા માટે કરે? એનાથી તો એમની સ્કુલનું રીઝલ્ટ બગડે અને રેપ્યુટેશન ખરાબ થાય.
-લે, તને ખબર નથી? એ લોકોને રેપ્યુટેશન કરતાં રૂપિયામાં વધારે રસ હોય છે. ઓછા ટકા વાળાની પાસે  પચાસ હજારથી માંડીને એક લાખ સુધી રૂપિયા પડાવે છે અને તે પણ ડોનેશનના નામે. હું તો કહું છું એક એક ને ગોળીએથી ઉડાવી દેવા જોઈએ, શિક્ષણના નામે વેપાર કરે છે આ લોકો.
-ઓહ! તારી વાત પરથી મને લાગે છે કે આ ધંધો તો  બહુ સારો  છે, યાર.
-બોલ, ખોલવી છે, આપણે પણ આવી એકાદ સ્કુલ?
-સીરીયસલી, ગ્રેજ્યુએટ થઈને આવી એકાદ સ્કુલ ખોલી કાઢીએ પછી જલસા જ જલસા.
-હા, પણ ગ્રેજ્યુએટ થવા માટે પણ એકાદ સ્કુલમાં એડમિશન તો લેવું પડશે ને? એની જ તો બબાલ છે.
-આર.જે. માં ટ્રાય કર ને, ત્યાં તને એડમિશન મળવાના પૂરા ચાન્સીસ છે.
-કાલે ત્યાં જ ગયા હતાં.  એક કલાક બહાર તડકામાં ઊભા રહ્યા. સ્કુલનો આગળનો  હોલ ખાલી હતો તો પણ પટાવાળાએ કોઇને બેસવા ન દીધા. પ્રીંસીપાલ કરતાં પટાવાળનો રૂઆબ ભારી.
-ચા કરતાં કીટલી ગરમ જેવું.
-એક્ઝેટલી એવું જ. સદાય શાંત રહેતા મારા પપ્પા પણ તો એવા અકળાઇ ગયાં અને પૂછ્યું, અમે તો વાલી છીએ કે મવાલી એજ સમજાતું નથી.
-અલ્યા, અત્યારે આવી હાલત છે, તો આપણે વાલી બનીશું ત્યારે કેવી હાલત હશે?
-અરે યાર, તું તો ભેંસ ભાગોળે ને છાશ છાગોળે જેવું બોલ્યો. આપણે વાલી બનીશું ત્યારની વાત ત્યારે. અત્યારે તો આપણું વિચારીએ. તને કંઈ ખબર છે કે પેલા પ્રમોદને એડમિશન મળ્યું કે નહીં?
-એની સ્ટોરી તો બહુ ઈન્ટરેસ્ટીંગ છે. એને એસ.કે. માં એડમિશન મળતું હતું અને ફી ભરવા પણ ગયેલાં. પણ સ્કુલવાળાએ ફી કરતાં બે હજાર રૂપિયા વધારે માંગ્યા અને એના પ્રમાણિક પપ્પાએ વિરોધ કર્યો તો પ્રીન્સીપાલે એમને બે દિવસ પછી બોલાવ્યા. બે દિવસ પછી ગયા તો કહે,’ જગ્યા ખાલી નથી પાછળથી આડકતરી રીતે ખબર પડી કે પ્રમોદને બાય પાસ કરીને  એ સીટ પચાસ હજારમાં કોઈ ચાળીસ ટકાવાળાને પધરાવી દીધી હતી.
-માય ગોડ, પછી શું થયું?
-પછી શું થાય, ન્યૂ શરણ જેવી થર્ડ ક્લાસ સ્કુલમાં આઠ હજાર ફી ભરીને એડમિશન લઈ લીધું. પ્રમોદનું મોં તો એવું થઈ ગયું હતું , બસ જાણે રડવાનું જ બાકી હતું.
-અચ્છા! પણ તેં ક્યાં લીધુ એડમિશન?
-એ  વાત પણ જાણવા જેવી છે. મેં તન્મ્યાનંદ  માં ફોર્મ ભર્યું  હતું. એમાં પહેલો ચાન્સ સ્વામિનારાયણ વાળાનો, બીજો ચાન્સ બેકવર્ડ ક્લાસનો, ત્રીજો ચાન્સ એ જ સ્કુલના સ્ટુડન્ટનો, ચોથો ચાન્સ સ્પોર્ટસવાળનો અને પાંચમો એટલે કે  છેલ્લો ચાન્સ આપણા જેવા મેરિટ વાળાનો- ૮૦% થી ઉપર વાળાનો.
-ઓહ! આ બેકવર્ડ વાળાની તો તું વાત જ ન કરીશ, એવો ગુસ્સો આવે છે ને. તને યાદ છે, આપણા મેથ્સના સર. મને આશિષ ના બદલે આસીસ કહેતાં. અને આવ્યો છું ના બદલે આઇ ગીયો સું બોલતાં?
-બરાબર યાદ છે મને. આપણે શાહ સરનું ટ્યુશન ન રાખ્યું હોત તો એ વર્ષે ફેઈલ જ થઈ જાત.
-હા, પણ  પછી ફાઈનલી તને ક્યાં મળ્યું એડમિશન?
-તન્મ્યાનંદ ને પડતી મૂકીને પપ્પાએ ઓળખાણ લગાવીને,  ડોનેશન આપીને  અર્જુન જેવી સાધારણ સ્કુલમાં એડમિશન કરાવી લીધું, એટલે મને તો શાંતિ થઈ ગઈ છે. 
-અચ્છા! અને આપણા બીજા બધા ફ્રેન્ડ્સ? એમણે ક્યાં લીધું એડમિશન?
-બધા ટ્રાય કરી રહ્યા છે.  બે ત્રણ જણ તો બેકવર્ડ ક્લાસમાં જવા માટેની અરજી પણ કરી ચૂક્યા છે, જેથી સ્કુલમા નહીં તો કોલેજમાં આવે ત્યારે એમને ઓછા ટકે સારી કોલેજમાં એડમિશન મળી જાય.
-હા, યાર. આ આઈડીઆ સારો છે, હું પણ પપ્પાને કહીશ કે ઓબીસી માટે ટ્રાય કરે. હમણા તો મારે જવાનું છે, પછી શાંતિથી વાત કરીશું, ઓકે?
-તો તું ફિલ્મ જોવા નથી જ આવતો?
-ના, હમણાં તો મારી જ એડમિશનની ફિલમ ઉતરી રહી છે, યાર.   







2 comments:

  1. પલ્લવીબેન આરક્ષણનું સુંદર ચિતરણ કર્યું.આવું જ કંઈક આરક્ષણ હઠાવો પર લખો તો રંગ રહી જાય.

    ReplyDelete
  2. Smile..... આભાર.

    ReplyDelete