Sunday 24 January 2016

દિવાસ્વપ્ન.

દિવાસ્વપ્ન.           પલ્લવી જીતેંદ્ર મિસ્ત્રી.

આજે તો છાપું વાંચવા પણ નહોતી રોકાઈ,  છતાં ઓફિસે જવા નીકળવાનું મોડું થઈ જ ગયું. સોસાયટીના નાકા પર જ આશાબહેન મળ્યાં, એમણે મારી સામે એક મીઠું, મધુરું અને હૂંફાળું સ્મિત ફેંક્યું. મને આશ્ચર્યનો આંચકો લાગ્યો. આ આશાબહેન જ્યારે પણ મને સામા મળે ત્યારે સ્મિત આપવાની વાત તો બાજુ પર રહી, એ મારા તરફ થી મોં બીજી તરફ ફેરવી લેતાં. ભૂલેચૂકે અમારી નજરો મળી જાય તો એ મોઢું મચકોડતા. મને વહેમ પડ્યો હતો કે -  હું લેખો લખું છું એ વાતની જાણ એમને ક્યાંકથી થઈ ગઈ હશે.

આજે મેં એમનું મલકાતું મોં જોયું ત્યારે મને લાગ્યું કે કદાચ મોડું થઈ ગયું છે, એટલે રઘવાટમાં મને એવો ભ્રમ થયો હશે. મેં ખાતરી કરવા  પાછા વળીને એકવાર ફરી એમની સામે જોયું. એમણે ફરીથી મારી સામે એક મોટું કોલગેટ સ્ટાઈલનું  સ્મિત આપ્યું અને પ્રેમપૂર્વક હાથ હલાવ્યો. એમનું સ્મિત ઓલવાઈ જાય તે પહેલાં મેં મારા રસ્તે બસસ્ટેન્ડ તરફ પ્રયાણ કર્યું.

બસસ્ટેન્ડ પર પહોંચી ત્યારે મારી રોજની નિયત કરેલી બસ જઈ ચૂકી હતી. બીજું કોઈ નહીં અને ભારતદેશના બસ- ડ્રાઈવરો જ આટલા સમયના ચુસ્ત પાલન કર્તા કેમ હશે?’  એવો પ્રશ્ન મારા મનમાં જાગ્યો અને પછી સૂઈ ગયો. બીજી બસ માટે પંદર મિનિટની પ્રતિક્ષા કરવી પડી. આજે પણ આપણું સ્વાગત બૉસના સ્વસ્તિ વચનોથી થવાનું છે  એવા વિચાર કરતી હું બસમાં ચઢી. મુસાફરોથી ભરચક બસમાં બેસવાની જગ્યાનો તો વિચાર જ ન કરાય, પણ ઊભા રહેવાની જગ્યા પણ  માંડ માંડ મળી.

બસમાં, ટ્રેનમાં, બજારમાં, બધી જગ્યાએ લોકોની ભીડ  જોઈને મને મારા દેશના વસ્તી વધારા વિશે ચિંતા થઈ. સરકારે કુટુમ્બ નિયોજન  અર્થે,  અમે બે – અમારા બે નું સૂત્ર આપ્યું. ભણેલા ગણેલા કપલ, અમે બે – અમારું એક નું સૂત્ર અપનાવી રહ્યા છે. એનાથી પણ વધારે  આધુનિક  વિચારો ધરાવતા કપલ તો ‘DINK ( Double Income – No Kid)’  ની વિચારસરણી ધરાવતા થઈ ગયા છે. અને છતાં આટલો વસ્તી વિસ્ફોટ? શું થશે ભારત દેશનું?

હું આવા વિચારોમાં ન જાણે ક્યાં સુધી અટવાયા કરત, પણ મને બસમાં અમારી જ સોસાયટીના સેક્રેટરી અમિતભાઈનાં પત્ની રમાબહેને બૂમ પાડીને આગળ બોલાવી. હું  એમની પાસે પહોંચી એટલે  એમણે પોતાની સીટ પરથી ઊભા થઈને મને બેસવાની  જગ્યા કરી આપી.આજના દિવસે  મારા માટે આ આશ્ચર્યનો બીજો આંચકો હતો. કારણ કે હજી બે દિવસ પહેલાં જ આ જ રમાબહેને આ જ બસમાં  મારી સાથે ઝઘડીને મારી સીટ ( જે એમની હતી એવું એ માનતા હતા તે) પડાવી લીધી હતી.
કોઈ પાસે આપણે આપણા સ્વના બાહુબળે બળ જબરીથી કોઈ વસ્તુ પડાવી લઈએ તો વાંધો નહીં, પરંતુ કોઈ મારા માટે સ્વેચ્છાએ સીટ નો ત્યાગ કરે એ મને રૂચ્યું નહીં. તેથી મેં નમ્રતા પૂર્વક એમની જગ્યા માટેની ઓફરનો અસ્વીકાર કર્યો. તો રમાબહેને મને આગ્રહ કરતાં કહ્યુ, તમારાથી મને ના કહેવાય જ નહીં. તમારા જેવા પ્રતિષ્ઠિત લેખિકા ઊભાં રહે અને અમે લોકો બેસી રહીએ તો ભારતની અસ્મિતા ઝંખવાય.'   પ્રથમ તો આ સાંભળીને મને લાગ્યું  કે તેઓ મારી મશ્કરી કરી રહ્યા છે, પણ પછી એમની ગંભીર મુખમુદ્રા જોઈને લાગ્યું કે ના તેઓ મશ્કરી નથી કરી રહ્યા.

કંડક્ટર આવતાં મેં દસ રૂપિયાનો સિક્કો આપી મારી ટીકિટ માંગી. કંડક્ટરે મેં એને આપેલો સિક્કો પાછો આપતાં કહ્યું, ના જી. મારાથી એ કેમ લેવાય?’ મેં ધ્યાનથી એ સિક્કો તપાસીને કહ્યું, અરે, નથી તો આ સિક્કો ખોટો કે નથી તો એ ઘસાયેલો, પછી સ્વીકારવાની ના શા માટે પાડો છો?’ તો કંડક્ટરે હસીને કહ્યું, આપ તો સમાજના ગૌરવસમ નારીરત્ન છો, આપે અમારી બસમાં મુસાફરી કરી અમારું ગૌરવ વધાર્યું છે. ગવર્મેન્ટનો ઑર્ડર છે, કે આવા ગૌરવવંતા રત્નો –લેખકો – લેખિકાઓ પાસે ટિકીટના પૈસા લેવા નહીં. મને કંઈ ન સમજાતાં માથું ખંજવાળ્યું,  આજનો દિવસ કેવો ઊગ્યો છે?’

ઓફિસમાં દાખલ થઈ ત્યારે મનમાં ફફડાટ હતો કે મને પોંખવા માટે હમણાં બૉસનું તેડું આવશે. અને પછી એમની કેબિનમાં જઈશ એટલે ફાયરિંગ થશે, કાંડે ઘડિયાળ પહેરી છે તો એમાં જોવાનું પણ જરા શીખો. લટકા મટકા જરા ઓછા કરો અને કોઈ ના વાંચે એવા નકામા લેખો લખવામાં ટાઈમ ન બગાડતાં હો તો ટાઈમ સર ઓફિસ આવી શકો ને?’  પણ રિસેસ પડી ત્યાં સુધી બૉસનું તેડું ન આવતાં મને રાહત થઈ.

રિસેસ પડતાં જ મારા સહ કર્મચારીઓ મારા ટેબલ ફરતે ગોઠવાઈ ગયાં, મને અભિનંદન આપવા લાગ્યાં, પોત પોતાના લંચ બોક્સમાંથી મને અવનવી વાનગીઓ ચાખવા પ્રેમ પૂર્વક વિનંતિ કરવા લાગ્યા.મેં મૂંઝવણથી મારી ફ્રેન્ડ મીના તરફ જોયું, તો એણે હસીને રહસ્યસ્ફૉટ કરતાં કહ્યું, તું લેખિકા છે, અને સરકારે જાહેર કર્યું છે કે- મ્યુનિસિપલ કોર્પોરેશન, સરકારી કચેરીઓ, હોસ્પિટલ, સ્કુલ, કોલેજ, કોર્ટ, ટ્રેન, બસ, પ્લેન વગેરે જગ્યાઓએ તમનેપ્રથમ અને મફત સુવિધાઓ આપવી. તમારી ચિઠ્ઠી લાવનારને પણ તાત્કાલિક કામ કરી આપવું. ત્યારે મને  બધાનો મારા તરફનો સદભાવ સમજાયો.

રિસેસ પતી ત્યાં મારા પતિદેવનો ફોન આવ્યો, આજે ઘરે જલદી આવજે, તને એક સરપ્રાઈઝ આપવાની છે. અને હા, મેં તારા લેખોની આખી ફાઈલ વાંચી છે, યુ આર સુપર્બ! આ સાંભળીને મને આશ્ચર્યનો ત્રીજો એટેક આવ્યો. હું એમને સરપ્રાઈઝ વિશે વધુ કંઈ પૂછું તે પહેલાં એમણે ફોન મૂકી દીધો. સામાન્ય સંજોગોમાં - બૉસ પાસે જલદી ઘરે જવા માટેની રજા માંગવી એટલે સૂતેલા સિંહને છંછેડવા  જેવું કામ હતું. કેમ કે અઠવાડિયામાં લગભગ ત્રણ દિવસ તો હું ઓફિસ મોડી પહોંચું છું, એને લીધે મારા બૉસ સતત મારા પર ચિઢાયેલા જ રહે છે. છતાં હિંમત ભેગી કરીને હું એમની પરમિશન લેવા એમની કેબિનમાં ગઈ.

-મે આઈ કમીન સર?
-મિસિસ મિસ્ત્રી, વેલકમ વેલકમ.
ઘણી વાર બૉસ મારી સાથે કટાક્ષ પૂર્વક વાત કરતા હોય છે. (મેં એમને એ રીતે મારા પરનું એમનું ફ્રસ્ટ્રેશન કાઢવાની મૂક પરમિશન આપી છે)  એટલે મેં એમના આવા હૂંફાળા આવકારને કટાક્ષનો જ એક પ્રકાર ગણી લીધો અને એમની સામેની ખુરશી પાસે જઈને ઊભી રહી.
-અરે! ઊભા કેમ છો? બેસો, બેસો.
એમણે કહ્યું. હું ખુરશી પર બેસવા જઈશ અને તેઓ ખુરશી ખેંચી લેશે તો? કંઈક એવા વિચારો કરતાં ડરતાં ડરતાં હું ખુરશી પર ઊચક જીવે બેઠી.
-શું લખો છો, આજકાલ? બૉસે સસ્મિત પૂછ્યું.
-જ...જ...જી. ખાસ કંઈ નહીં.
-અરે! એવું તે કેમ ચાલે?
-સર, આજકાલ ઓફિસમાં કામ ઘણું રહે છે ને,
-ઓફિસના કામને મારો ગોળી.આ બીજા ગધેડાઓ રાખ્યા છે તે શું કામના? એમને કંઈ મફતનો પગાર આપું છું કે? તમારે એમને વધારાનું કામ સોંપી દેવું, તમારે લખવાનો મૂડ આવે ત્યારે લખવું અને બાકીના સમયે ઓફિસનું કામ કરવું. તમે લેખકો તો ભારતના સપૂતો છો, તમે તો અમારી ઓફિસનું ગૌરવ છો....
-સર, મારે... મેં એમને આગળ બોલતા રોકવા પ્રયત્ન કર્યો.
-હા, હા. બોલો ને. તમારે શું? પૈસા જોઈએ છે? કેટલા જોઈએ છે? બોલોને,  હમણા ચેક લખી આપું.
-ના, સર. મારે પૈસા નથી જોઈતા. મારે તો આજે થોડા વહેલાં ઘરે જવું છે.
-બસ? તો એમાં આટલા ખંચકાઓ છો શું કામ. યૂ મે ગો એની ટાઈમ. તમારે પરમિશન લેવાની હોય જ નહીં. મન થાય ત્યારે ઓફિસ આવવું અને મન થાય ત્યારે જતા રહેવું, સમજ્યાં?
-જી, થેંક્યુ સર. થેંક્યુ વેરી મચ.
-યુ આર ઓલ્વેઝ વેલકમ.
હું ઘરે જવા નીકળતી જ હતી ત્યાં હું જે છાપામાં કોલમ લખું છું એમના તંત્રીનો ફોન આવ્યો,
-મિસિસ મિસ્ત્રી, આ વખતે તમારો લેખ હજી નથી મળ્યો.
-જી રેડી જ છે, હું કાલે આપી જઈશ.
-અરે હોય! આપને તસ્દી ન અપાય, મારો પ્યુન તમારા માટે ચેક લઈને આવશે અને લેખ લઈ જશે.
હું ઘરે પહોંચી તો સોસાયટીના કોમન પ્લોટમાં સરસ ડેકોરેટીવ મંડપ બંધાયેલો હતો અને શરણાઈના મધુર સ્વર રેલાઈ રહ્યા હતાં.
-આજે વળી કોના લગ્ન છે? ઘરમાં જઈને મેં પતિદેવને પૂછ્યું.
-લગ્ન નથી, એ તો પ્રતિષ્ઠિત નાગરિકોનો સન્માન સમારંભ રાખ્યો છે.
-અચ્છા? નેતાઓ આવવાના છે કે અભિનેતાઓ?
-એ બે થી પણ વિશેષ સન્માનનીય વ્યક્તિઓ, એટલે કે લેખકો અને લેખિકાઓ આવશે. એમાં તારું પણ નામ છે.
-મજાક ન કરો.
-મજાક નથી કરતો, સાચું કહું છું. ગવર્મેંન્ટના લિસ્ટમાં તમે લોકો (લેખકો – લેખિકાઓ) વી. આઈ. પી. નાગરિકો તરીકે સ્થાન પામ્યા છો. તમને રહેવા સરસ મજાના ઘર, ટેલિફોન, ગાડી, સર્વિસ(નોકરી), બસ – ટ્રેન – પ્લેનમાં પ્રથમ કક્ષાની મફત મુસાફરી  અને  અન્ય ઘણી સવલતો સરકારે જાહેર કરી છે.
-ચાલો, છેવટે તો અમારી કોઈએ કદર કરી ખરી.

(અને ત્યાં જ મારી ફ્રેન્ડ મીનાએ મને ઢંઢોળી, અલી એઈ, આમ ડોળા ફાડીને શું જોયાકરે છે? ઘરે આવવું છે કે પછી આજે ઓફિસમાં જ બેસી રહેવું છે?)

3 comments:

  1. GOOD ONE!!!!!

    jesranibd@yahoo.co.in

    ReplyDelete
  2. may your dream come true......

    ReplyDelete
  3. મજા પડે બાકી.વો દિન કબ આયેગા ?

    ReplyDelete